Jednym z najstarszych kościołów w Warszawie jest kościół św. Trójcy znajdujący się na w dzielnicy Warszawa Powiśle przy ulicy Solec. Jaka jest historia tej świątyni?

Kościół św. Trójcy początkowo był kościołem filialnym parafii św. Jana. Na początku XV wieku utworzona została odrębna parafia obejmująca Czerniaków, Solec, Sielce, Mokotów, Ujazdów, Kałęczyn, Bieliny, Czarków i Solecką Kępę. Pierwszy kościół solecki wybudowany został na rogu ulic Ludnej oraz Solca. W XVI wieku uległ on uszkodzeniu na skutek wylewu Wisły.

Istniejący obecnie kościół został zbudowany na przełomie XVII i XVIII wieku z inicjatywny królowej Marii Kazimiery Sobieskiej. Jego fundatorem był natomiast wojewoda czernichowski – Fryderyk Falkerzamb. W 1696 roku rozpoczęła się budowa kościoła Świętej Trójcy. Jak podają źródła, za jego projekt odpowiadał wybitny autorytet architektoniczny – Tylman van Gameren. Architektura świątyni wzorowana była najprawdopodobniej na powstałym w 1597 roku w Madrycie kościele Świętej Trójcy. Podczas budowy napotkano na szereg trudności takich, jak między innymi wybuch wojny północnej, śmierć fundatora czy klęska zarazy. Wydarzenia te opóźniły prace, a co więcej – ze względu na brak środków, przyczyniły się do rezygnacji z budowy kopuły, która pierwotnie znajdowała się w projekcie. Prace nad budową świątyni zakończono w 1721 roku. Kościół św. Trójcy poświęcony został w 1726 roku przez biskupa kijowskiego Samuela Jana Ożgę.

Po powstaniu styczniowym, zakon trynitarzy został rozwiązany ukazem carskim w 1864 roku. W 1887 roku kościół Świętej Trójcy został przejęty przez władzę diecezjalną.

Rozwój warszawskiego Powiśla pod koniec XIX wieku oraz związany z nim wzrost liczby mieszkańców sprawił, że konieczna stała się rozbudowa kościoła. Prace objęły między innymi wydłużenie wschodniej części świątyni oraz dobudowę nowego przęsła nawy i chóru. Wszystko to sprawiło, że kościół św. Trójcy otrzymał plan krzyża łacińskiego. W 1904 roku pojawiła się tu kaplica serca Jezusowego.

W 1939 roku kościół uległ poważnemu uszkodzeniu – doszło do zawalenia się części sklepień oraz spalenia dachu. Zniszczenia te udało się jednak usunąć jeszcze w trakcie okupacji. Największe straty przyniosły działania wojenne prowadzone w czasie powstania warszawskiego, kiedy to świątynia została niemalże w całości zburzona. Prace nad odbudową rozpoczęto w 1946 roku pod kierownictwem prof. Stanisława Marzyńskiego. Trwały one do połowy lat 60.